เช่านิยายแปลจีน ไม่งามสง่าเท่าเสด็จอา 1-3 จบ

รื่อง ไม่งามสง่าเท่าเสด็จอา เล่ม 1-3 (จบ) 

ผู้แต่ง ไป๋ลู่เฉิงซวง

ผู้แปล อวี้หลัน

สำนักพิมพ์ หอมหมื่นลี้ ในเครือ B2S บีทูเอส

 

นางไม่คาดคิดเลยว่าบุรุษที่มาร่วมกินอาหารมื้อเย็นกับนางเมื่อหนึ่งชั่วยามก่อน ยามนี้จะหลบมาร่วมรักกับสหายที่แสนดีของนาง เช่นนั้นนางนับเป็นอะไรกัน เครื่องมือในการสังหารมาตลอดสิบปี เป็นคนโง่ที่ถูกเขาปั่นหัวมาตลอดหรือ

เป็นนางที่โง่เขลาเอง ใกล้ตายแล้วก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเขาจะถึงขั้นฆ่านางได้ แต่ความจริงเล่า เขาไม่เห็นนางอยู่ในสายตาเลยสักนิด วางเพลิงเผานางให้ตายก็เพื่อแต่งอวี๋โย่วเวยเข้ามา เช่นนั้นตลอดสิบปีมานี้จะหลอกนางทำไมกัน บอกนางให้ชัดแต่แรกไม่ดีกว่าหรือ!

"ช่วยด้วย! ช่วย... แค่ก...แค่ก..."

กลุ่มควันหนาพวยพุ่งเข้ามาในห้อง แม้หนิงจืออวี๋จะพยายามกลั้นหายใจเพียงใดก็ยังสำลักควันอย่างรุนแรง นางไอไม่หยุด เงยหน้าขั้นมองเห็นคนที่ยืนอยู่ที่ด้านนอกหน้าต่าง ก็รีบร้องตะโกน "อวิ๋นเยียน ข้าอยู่ในนี้!"

อวิ๋นเยียนที่คอยดูแลนางเสมอมา ยามนี้กลับยืนอยู่นอกหน้าต่างที่ ห่างจากนางไปสิบก้าว สายตาเย็นชา น้ำเสียงเย็นเยียบ "ขออภัยด้วยท่าน

หญิง บ่าวแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้นขอรับ"

คำสั่งอะไร ทำตามอะไร หนิงถืออวี่รู้สึกงุนงง สมองค่อย ๆ ขบคิดความหมายของประโยคนี้ จนกระทั่งคานที่ถูกไฟไหม้ร่วงลงมาดังโครม นางถึงได้รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันทีทำตามคำสั่ง ก็คือต้องการให้นางตาย? หนิงฉีออวี๋บิกตากว้างอย่างตกตะลึง ส่ายศีรษะราวกับกลองป้องแป๋ง "เป็นไปไม่ได้! ท่านอ๋องไม่มีทางคิดจะสังหารข้า! เจ้าปล่อยข้าออกไป ข้าจะไปพบเขา!"

อวิ๋นเยียนไม่มีความเคลื่อนไหวใด เพียงยืนไพล่หลังอยู่ห่าง ๆ เงาร่างค่อย ๆ ถูกเปลวเพลิงบดบังทีละนิด ด้านนอกมีคนจำนวนไม่น้อย แต่ไม่มีใครมาช่วยดับไฟ กลับมีคนสาดน้ำมันเข้ามา เปลวเพลิงยิ่งโหมหนักขึ้นตามด้วยเสียงของน้ำมันร้อน

อากาศในห้องเหลือน้อยนิดจนทำให้หายใจไม่ออก หัวใจของนางเจ็บปวดเป็นอย่างมาก นางกัดฟันบังคับให้ตนเองมีสติ เพื่อหาหนทางรอดออกไปจากห้องนี้ประตูถูกปิดตาย คิดจะออกไปก็ไม่ได้ ร่างถูกมัดทำให้เคลื่อนไหวไม่สะดวก นางได้แต่ใช้ปลายเท้ายันพื้นเพื่อเป็นแรงส่ง ไหล่ซ้ายไถไปกับ

พื้น ขยับไปทางหน้าต่างทีละน้อย ไม่ง่ายเลยกว่าจะเข้าใกล้หน้าต่างได้ ทว่าอยู่ ๆ ม่านโปร่งที่ติดไฟพลันร่วงลงมาจากคาน เผาเสื้อผ้าของนาง หนิงถืออวี๋รีบกลิ้งไปมาบนพื้น แมวน้อยสองตัวพลันร้องโหยหวนขึ้นมาอีกครั้ง

"ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว!" หนิงฉืออวี๋พยายามดับไฟบนตัว แสร้งทำ เป็นไม่ได้กลิ่นเนื้อไหม้ของตนเอง ปลอบสัตว์เลี้ยงตัวน้อยทั้งสองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ข้าจะส่งพวกเจ้าออกไป"สิ้นเสียง ยันต์บุพเพที่แขวนอยู่บนหน้าต่างก็ถูกไฟเผาร่วงลงมา เพลิงที่เพิ่งมอดลงไปลุกติดร่างนางอีกครั้ง หนิงฉีออวี๋กลิ้งไปมาอย่างลนลาน จนเกือบจะกลิ้งเข้าไปอยู่ในกองเพลิงที่กำลังลุกไหม้

"เหมียว!" ลั่วไปกับหลิวฮวาส่งเสียงร้องไม่หยุด หนิงฉีออวี๋มองยันต์บุพเพที่ลุกไหม้บนร่างกายของตัวเองพลางด่าทออย่างสิ้นหวัง "ผู้เฒ่า

จันทรา*น่าตายนัก เชื่อมบุพเพบ้าบออะไรกัน! ไม่ช่วยข้าไม่พอ ยังจะคิดเผาข้าทิ้งอีก! ใจท่านถูกสุนัขกินไปแล้วหรือ!"

หนิงฉืออวี๋รู้สึกผิวหนังแสบร้อน หายใจลำบากขึ้นเรื่อย ๆ

นางนอนบนพื้นมองแมวที่ตัวสั่นตรงมุมห้องด้วยความปวดใจ ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจจะตายแล้วหรือ เปลวเพลิงเผาลามไปถึงคานห้อง แสงสีแดงเพลิงสว่างเจิดจ้า หนิงฉืออวี๋มองอย่างเหม่อลอย ราวกับว่าเปลวเพลิงพลันเปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นมา เป็นภาพหลอนก่อนตายใช่หรือไม่ นางเห็นคนปรากฏตัวอย่างกะทันหันท่ามกลางแสงเจิดจ้านั้น

ผมสีเงินยวงยาวสามจั้ง*พลิ้วไสวอยู่เบื้องหลังเขาราวกับมังกรขาวตัวหนึ่ง ชุดสีแดงปักลายเมฆวิจิตรงดงาม ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าและผืนดิน ค่อย ๆ ลอยลงมาจากท้องฟ้าที่เป็นเหมือนกำแพงสูงใหญ่ ขับเน้นให้ใบหน้านั้นงามสง่าอย่างน่าตะลึง สายลมที่พัดมาจากท้องฟ้าช่วยปัดเป่าควันหนารอบตัวนางออกไป ที่แท้มนุษย์ก็สามารถพบเทพเชียนก่อนตายได้อย่างนั้นหรือ หนิงถืออวี๋ยิ้มชื่น คิดในใจว่าก่อนตายได้เห็นเทพเซียนที่งามสง่าเช่นนี้ก็นับว่าไม่ขาดทุนแล้ว